Op zondag 9 oktober begonnen we aan de trekking genaamd 'Annapurna circuit'. De route gaat rondom het Annapurna-massief dat in de Himalaya ligt. Tijdens de trekking kom je door meerdere valleien en loop je door verschillende Nepalese dorpjes. De sprookjesachtige uitzichten veranderen naarmate je hoger in de bergen komt. De Thorong pass, met een hoogte van 5416 meter, is het hoogste punt wat je passeert. De bergtoppen om je heen komen regelmatig boven de 7000 en 8000 meter uit. In het verleden schijnt deze tocht de nummer 1 trek in de wereld te zijn geweest toen er nog geen wegen lagen waar je met de auto kunt komen. Tegenwoordig zijn delen van het circuit met de auto bereikbaar en worden nieuwe wegen door de bergen aangelegd (geblazen met dynamiet). De tocht is daardoor in populariteit afgenomen. De duur van de trekking varieerd normaal van 12 tot 21 dagen afhankelijk van hoe snel je loopt en of je stukken met de jeep doet. Wij hebben er uiteindelijk 13 dagen over gedaan. Drie dagen lopen hebben wij voor 1 dag bussen ingeruild. Het overige deel hebben we sneller dan gepland gedaan.

Voor de trek wilde Jitse graag een gids hebben die alle ins en outs kon vertellen en Marij wilde een drager in verband met de grote hoogte die we zouden passeren. In Kathmandu hadden we via via onze 26 jarige en goed Engels sprekende, gids ‘Krishna' geregeld. Het gewicht van onze backpack's hadden we inmiddels gereduceerd tot ongeveer 10-12 kg. We besloten voor de zekerheid toch ook maar een drager te nemen. Op de eerste dag werden we aan onze drager voorgesteld: een kleine man van 60 jaar die al opa bleek te zijn. Hij sprak geen engels maar was ontzettend vriendelijk. Marij voelde zich al gelijk schuldig dat deze man, die de helft van onze grootte was en onze vader had kunnen zijn, onze tas ging dragen. We hadden een hele leuke eerste dag en kwamen zels nog de familie van onze drager tegen. Toch hebben we die avond besloten dat we het belachelijk vonden dat deze man onze tas zou gaan dragen. We hebben hem toen zijn geld gegeven zodat hij naar huis kon gaan.

Tijdens de eerste dagen van de trekking liepen we langs de rivier in een subtropische omgeving. We staken regelmatig een beekje over, kwamen door mooie Nepalese dorpjes en moesten regelmatig wachten tot een groep muilpaardjes, geiten of ossen ons hadden gepaseerd. De weg (lees het bospad bestaande uit voornamelijk trappen omhoog en omlaag) waarover we liepen is de enige weg in de omgeving en is tevens de hoofdweg voor de dorpjes. De meeste dorpen die we tegenkwamen zijn op dit moment nog niet per auto bereikbaar en alle spullen worden per ezel of door mensen vervoerd. Je komt dan ook regelmatig mensen tegen (op hun slippertjes) met ontzettend grote vrachten op hun rug. Zelfs hele kippenhokken worden zo vervoerd. In een bepaald dorpje vroegen we ons af hoe de koelkast, het glas in de ramen en de graafmachine boven waren gekomen. Even navragen en wat blijkt, de koelkast was door een persoon gedragen, het glas van het hele dorp was met een Russische helikopter getransporteerd. En de graafmachine was uitelkaar gesleuteld en in delen vervoerd... Dan snap je wel dat de prijzen van het eten en drinken oplopen naarmate je hoger en verder het gebied in trekt.

We sliepen in eenvoudige 2-persoons kamers en aten meestal in hetzelfde veblijf. Het eten was overal erg goed en vers!! We liepen meestal van 's morgens vroeg tot aan het einde van de dag. Aan het begin van de tocht was het erg heet wat het lopen met een backpack behoorlijk zwaar maakte. Naarmate we verder gingen en steeds hoger kwamen, zagen we het landschap steeds meer veranderen. Van subtropisch naar een landschap vol met dennenbomen en uiteindelijk zaten we boven de boomgrens en werd de omgeving dor en begon het behoorlijk koud te worden. De lucht werd ook steeds ijler waardoor het omhoog lopen steeds zwaarder werd. De uitzichten waren vaak absoluut verbluffend! Na 6 dagen zaten we op zo'n 3,5 km hoogte en zijn we een dag in een dorpje gebleven om zo aan de hoogte te wennen en hoogteziekte te voorkomen. Daarna hebben we nog twee dagen gelopen (veel omhoog) en toen kwamen we op dag 8 aan bij het laatste dorpje voor de pas op 4,8 km hoogte (even hoog als de Mont Blanc). We hadden op dat moment redelijk wat last van de hoogte, Jitse was die avond misselijk en Marij had de dag erna hoofdpijn. Gelukkig konden we zonder verdere problemen op dag 9 schuifelend de pas oversteken. En weer dezelfde dag meteen 1,6 km omlaag... Toen we in het eerste dorpje over de pas aankwamen kregen we een soort van cultuurshock. Het dorpje zat sinds een paar jaar op een 'echte' weg aangesloten en daarom stonden er ineens 'echte hotels' en reden mensen op motoren.. Op z'n moment zie je pas echt wat een weg voor invloed heeft. Vanaf toen zouden we niet meer de echte authentieke dorpjes zien en hebben we een stuk van de route per jeep/bus afgelegd (zoals de meeste mensen). Het laatste stukje van de route hebben we weer gelopen met wederom prachtige uitzichten. Eenmaal terug in Pokhara hadden we flinke spierpijn. Al met al was het een ontzettend mooie tocht en hebben we het idee dat we het echte authentieke Nepal hebben gezien.